نام های زنان و دختران در شاهنامه فردوسی

یکی دخت دیگر بُد آزرم نام

ز تاج بزرگان رسیده به کام

بیامد به تخت کیان برنشست

گرفت این جهان جهان را به دست

که جمشید را هر دو دختر بُدند

سر بانوان را چو افسر بدند

ز پوشیده رویان یکی شهرناز

دگر پاک‌دامن به نام ارنواز

دگر دختر شاه به‌آفرید

که باد هوا هرگز او را ندید

بران تخت شاهیش بنشاندند

بزرگان برو گوهر افشاندند

چنین گفت پس دخت پوران که من

نخواهم پراگندن انجمن
کسی راکه درویش باشد ز گنج

 توانگر کنم تا نماند به رنج

چنین داد پاسخ که تهمینه ام

تو گویی که از غم به دو نیمه‌ام

یکی دخت شاه سمنگان منم

ز پشت هژبر و پلنگان منم

گفت کار جریره بساز

به فرّ سیاووش خسرو به ناز

چگونه نباشیم امروز شاد

که داماد باشد نبیره قباد

چو بشنید رودابه آن گفت‌گوی

بر افروخت و گلنارگون کرد روی

دلش گشت پر آتش از مهر زال

ازو دور شد خورد و آرام و هال

سیاوش چو از پیش پرده برفت

فرود آمد از تخت سودابه تفت

بیامد خرامان و بردش نماز

به بر در گرفتش زمانی دراز

زن ایــرج نیک‌پــی را ســهــی

کجا بُد به خوبی سهیلش رهی

بپرسید سیندخت مهراب را

ز خـوشاب بـگشاد عناب را

ز پوشیده رویان یکی شهرناز

دگر پاک دامن به نام ارنواز

به ایوان ضحاک بردندشان

بر آن اژدها فش سپردندشان

ورا در زمین دوست شیرین بدی

برو بر چو روشن جهان بین بدی

پسندش نبودی جزو در جهان

ز خوبان وز دختران مهان

زنی بود آرایش روزگار

درختی کزو فرّ شاهی به بار

فرانک بدش نام و فرخنده بود

به مهر فریدون دل آکنده بود

بیامد فرنگیس چون ماه نو

به نزدیک آن تاجور شاه نو

پس از دختر نامور قیصرا

که ناهید بُد نام آن دخترا

کتایونش خواندی گرانمایه شاه

دو فرزندش آمد چو تابنده ماه

پهلوان زن ایرانی و دختر گژدهم.

زنی بود بر سان گردی سوار

همیشه به جنگ اندرون نامدار

کجا نام او بود گردآفرید

زمانه ز مادر، چنین نآورید

سوی گردیه نامه‌ای بد جدا

که ای پاکدامن زن پارسا

چو پیران ز پیش سیاوش برفت

به نزدیک گلشهر تازید تفت

منیژه کجا دخت افراسیاب

درفشان کند باغ چون آفتاب

پیام منیژه به بیژن بگفت

همه روی بیژن چو گل بر شکفت

همی گوید آنکس کجا کین اوی

بخواهد نهد پیش دشمنش روی

مر او را دهم دخترم را همای

 وُ کرد ایزدش را برین بر گوای